Yaklaşık yarım asrı geride bıraktığı ayakkabıcılık mesleğinin gelecek vaat etmediği için yok olmaya yüz tuttuğunu belirten Murtaz Bekdemir, “Bir zamanların en gözde mesleği olan ve neredeyse ilçemizde dahi birçok dükkanda onlarca kişiye istihdam sağlayan ayakkabı imalatı artık son demlerini yaşıyor. Henüz 12 yaşlarımda abimle beraber babamın yanında başladığım ayakkabıcılığı yaklaşık 44 yıldır yapıyorum ama artık son dönemlerimizi yaşıyoruz. Abim bir süre önce bu işlerin artık eski tadı tuzu kalmadığını görerek bıraktı ama ben baba mesleğimi bir süre daha sürdürürüm. Ondan sonra sanırım ben de pek yakında bırakırım. İlçemizde de 1-2 kişi kaldık” dedi.
Markalaşma ve fabrikasyon üretim el işçiliğini bitirdi
Ayakkabıcılığın fabrikasyon imalatlarına, markalaşmaya ve çırak yetişmemesine yenik düştüğünü de anlatan Bekdemir, “Küçük esnaflık bitiyor, artık işler fabrikasyona döndü biz eskiden sipariş üzerine imalat yapardık . İşler markalaşınca ve gençler tüketime yönelince bizim sektör yani el işçiliği bitmiştir. Yine yapan var, ama yok denilecek kadar az, ayakkabı işinde bizler de fabrikanın yapamadığı işleri yaparak işimizi devam ettirmeye çalışıyoruz. Eskiden imalat yaptığımız da ayakkabılarımız 9,10 sene giyilirdi malzemeleri kaliteli olurdu. El işçiliği ayakkabılar mağazalarda şuan bin 500, 2 bin liradan satılıyor. Bizlere 300, 400 liraya da yaptırabilirler, ama biz bu işi bıraktık çünkü vatandaşların alım gücü ve markalaşma bu sektörü bitirdi. Eskiden yaptığımız ayakkabılara vatandaşlar giymeye doyamazdı, ağaç çivili ayakkabılar yapardık. Bir diğer sorunda çırak yetişmiyor, gençlerin bu işe hevesi yok. Zaten liseyi bitirdikten sonra 20 yaşına gelen bir gencin de çırak olması zordur” dedi.